De gewone mensen in Breda staren me na. Ik loop door de Willemstraat – richting het stadspark Valkenberg – de gewone mensen uit Breda stoten met hun elleboog in elkaars zij, buigen hun blonde, bruine of zwarte hoofden naar elkaar, wijzen naar mij en zeggen iets… Iets liefs..? Iets beledigend..? Iets amuserend..? Ze lachen. Zelfs een enkele grijsaard trekt ironisch een borstelige wenkbrauw iets omhoog. Ik voel me bekeken, trek mijn rode hoofd verder tussen mijn schouders en denk: Nee mensen, ik hoor er niet bij!

Iedereen die vandaag in Breda rondloopt met een bos rood haar op zijn of haar hoofd hoort er wel bij. Of je wilt of niet. Het zijn de RedheadDays in Breda. Het Kasteelplein staat vol met roodharigen. Gezichten, omlijst met rode lokken, knikken me vriendelijk toe. Op een bankje zit een rood gezin een ijsje te eten. Vader, is vaalrood, moeder donkerrood en hun twee zoontjes lijken in de fik te staan. De ‘Weasly family’, denk ik onwillekeurig. Om me heen hoor ik verschillende talen spreken, toch lijkt het of ik allemaal vaag bekenden ontmoet.

‘Mag ik een foto van je maken? Ik heb nog niemand met zo’n rode baard als jij.’ Een man met een groot fototoestel op zijn buik staat naast me. Ik knik.
‘Wil je dan even tegen die rode deur gaan staan en over je schouder kijken… ja prima!’ De foto is snel gemaakt.
‘Dank je.’ Speurend naar een andere rooie, die hij nog niet in zijn collectie heeft, loopt de man verder.

Maar hallo, wat een mooie vrouwen met rood haar! Van blond-rood, naar oranjerood, via koperrood en vlammend rood, tot kastanjebruin; alle schakeringen van het mysterieuze MC1R gen zijn vertegenwoordigd op dit feest van roodharigheid. Stijl, met krullen, lang tot op hun kont, of verwerkt tot haarvlechtkunstwerken waar prinses Leia jaloers op zou zijn. Een jongen met kort donkerblond haar – de haarkleur die eigenlijk niet een echte kleur is – vertrouwt me toe dat hij hier is om zijn droomvrouw te vinden: ‘I really dig redheads, man!’

‘A ginger doesn’t date a ginger,’ zegt Scott P. Harris in zijn film Being Ginger. De bioscoopzaal is uitverkocht. Exclusief roodharigen. Scott is zelf een ginger, en wanhopig op zoek naar een meisje dat van gingers houdt… Uit zijn film blijkt dat hij als kind zwaar gepest is met zijn rode haar. Als volwassene kan hij nu geen vriendin vinden, door zijn haarkleur denkt hij. Het stereotype dat een rooie vrouw per definitie knap is, en een man met rood haar sowieso niet. Na zijn film zie ik om me heen verschillende betraande gezichten…

De rooie vrouw naast me zegt: ‘This is so nice! I’m from New Zealand and I only know of five gingers in the city where I live!’
Ik vraag haar of gingers in Angelsaksische landen veel gepest worden.
‘It’s called gingerism…’ zegt ze, ze slikt iets weg.
De term doet vermoeden dat het pesten bijna zo fundamenteel als ‘racism’ is…
‘But here you feel happy with who you are, and the hair colour you have,’ hoop ik.
‘I finally got to meet with my peers!’ straalt ze.

Ik loop terug naar het Kasteelplein. Rode hoofden zo ver ik kan kijken. Een jong meisje gaat op de foto voor een fotograaf. Ze is koffiebruin en heeft duidelijk Afrikaanse voorouders. Haar grote bordeauxrode afro is precies wat nog miste in de collectie van deze fotograaf.