Een seconde is genoeg. Je ziet het wezen van een ander mens in die ene seconde. Die eerste indruk bepaald voor een groot deel of mensen zich tot elkaar aangetrokken voelen. Welke capriolen, talenten, begaafdheden de ander later nog ten toon spreidt, die eerste seconde is belangrijk. Je voelt het gewoon, want je intuïtie fluistert het je toe. Een blinddate draait die volgorde drastisch om.

Café de Bastaard. Vrijdag, half negen ’s avonds. De vrimibo is uitgelopen, of, ik ben weer eens blijven hangen in de kroeg. Schuin opzij van mij zit in – elk geval – een jonge vrouw aan een van de hoge tafels, tegenover haar een jongeman. Ik kijk de jongeman op zijn rug.

Hij heeft een smoezelig wit T-shirt aan en ‘praktisch haar’: kortgeschoren tot op 1 millimeter. Misschien heeft hij vanochtend speciaal voor deze avond de tondeuse wel ter hand genomen, met de gedachte: Dan zie ik er vanavond goed uit.

Voor veel mannen is een diep terugwijkende haarlijn – of het ontstaan van een haarloos eilandje ter hoogte van de kruin – de reden om definitief deze laatst overgebleven plukjes haar – die nog moedig weerstand bieden – vlak boven de wortel af te scheren. De vage haarlijn van deze jongeman schijnt nog niet op de terugtocht te zijn. Er is geen esthetische noodzaak voor kort haar. Het vuile witte T-shirt en de dikke schapenwollen trui, die hij draagt voor de gelegenheid, verraden ook niet zijn bovenmatige waardering voor esthetiek. Deze jongeman is praktisch.

Zijn lichaam is lang en als een verontschuldiging opgekruld – zijn rug licht gebogen en zijn nek naar voren gestoken, een houding die uitdrukt: Sorry dat ik zo lang ben – In deze ledematen schuilt de ongecontroleerde beweging die je vooral bij puberlichamen ziet: Wat moet ik er mee?!

Deze jongeman is praktisch.
Deze jongeman is honkebonkig.
Deze jongeman zit en zwijgt.

Het kleine ronde tafeltje is veel te klein om een beleefde afstand te bewaren tot degene tegenover je. Zijn lange kromme lijf leunt – met over elkaar geslagen armen – op het tafeltje. Zij leunt met rechte rug achterover op haar kruk. Een hoge kleine tafel met hoge krukken zonder rugleuning zijn echt alleen geschikt voor geliefden die alleen nog elkaar willen vasthouden.

Een willekeurige cafébezoeker die de aanwezigen in deze kroeg bekijkt, zou onvermijdelijk naar de jonge vrouw gaan staren. Het rode jasje dat ze aan heeft trekt de aandacht als een magneet – dat is waar – maar ook haar serene aura overstraalt alle andere cafégasten. De fijne lijnen in haar gezicht slechts licht geaccentueerd. Twee minuscuul kleine clipjes houden subtiel heur lange donkerblonde haar weg voor haar ogen.

Magnetische tegenpolen trekken elkaar aan en polen van gelijke soort stoten elkaar af; je kunt nog zo drukken, telkens glijdt het magneetje naar de zijkant. Zo dwalen de ogen van de jonge vrouw telkens weg van de jongeman tegenover haar, om nieuwsgierig het café in te verdwijnen, niet op zoek naar iemand, of uit walging, alleen simpelweg niet in staat om langer dan een seconde naar hem te kijken.

Onvermijdelijk kruisen haar dwalende ogen mijn observerende blik. Met een schok vangen we elkaar zoals tegenpolen elkaar vangen in hun magnetisch veld, als een klein incident in deze kroeg. Een seconde kijken we elkaar aan – ze zijn bruin – dan dwalen haar bruine ogen verder.

Al snel keren haar bruine ogen terug op de plek waar zij opnieuw mijn blik op haar vinden. Het tweede oogcontact is nooit per ongeluk. Het tweede oogcontact is bewust checken of de eerste onbewuste indruk klopt. We kijken elkaar dit maal twee lange secondes recht in de ogen.

Een derde oogcontact en een vierde, vijfde tuimelen over elkaar heen. Terwijl de jongeman zwijgend met zijn armen op het kleine ronde tafeltje leunt, zoeken de bruine ogen van de jonge vrouw telkens de mijne en ik die van haar.

In een seconde zie je het wezen van een ander mens. Je wordt aangetrokken of afgestoten. Een blinddate draait die volgorde om tot zeer ongemakkelijke situaties.