‘Nee! Je moet me niet vergassen!’

Ik schrok op uit mijn gesprek met Anna en draaide me om, naar de bron van deze woedende uitroep. We stonden op de pont van Amsterdam Noord naar het Centraal Station, samen met ongeveer dertig voetgangers, tien fietsers en twee meisjes op een zwarte scooter met pailletten als glinsterende nepdiamanten. De verstikkende lucht van koolmonoxide sloeg nu ook tegen mijn huig.

Midden op de pont stond een lange man op leeftijd, geruite overhemd met een appelgroen vest er overheen, een glanzend kale kop met nog net een rand spierwit gemillimeterd haar. Hij keek woest naar de twee meisjes op de gepimpte scooter. In een vet Antilliaans accent zei hij: ‘Neehee! Nee! Jij bent fout! Je weet dat je die brommer uit moet doen! Je moet me niet vergassen.’

‘Vergassen! Vergassen! Weet je wat vergassen is?’ beet het meisje van zich af, met haar historische kennis. De kwalificatie: “een beetje misplaatst” zou in dit geval een understatement zijn. Het meisje dat dit zei had een bleek gezicht en donkerbruin halflang krullend haar. Ze had Joods kunnen zijn.., of een halve Arabier, een Armeniër misschien, een zuid-Europeaan…

‘Komt van Noord, is gestoord,’ vertrouwde Anna – naast me – me een aloude Amsterdamse wijsheid toe.

De Antilliaan schudde zijn hoofd: ‘Niet te geloven. Zo’n grote mond. Ze weten dat ze fout zijn, maar toch kunnen ze het niet toegeven…’ om daarna ons direct aan te spreken op onze passiviteit: ‘Jullie kijken wel, maar zeggen niets!’ De dertig toeschouwers van dit onverwachte spektakel – inclusief ikzelf – keken betrapt naar elkaars tenen.

Ik moest denken aan een guitige sticker die ik eens geplakt zag op de paal van een verkeerslicht, terwijl ik met mijn fiets wachtte op groen licht. Op de sticker stond een tekening van een scooter met op de uitlaat een soort stofzuigerslang die de uitlaatgassen in het gezicht van de scooterrijder sproeit. Het onderschrift: De eerlijke brommer.

‘Hij heeft gelijk, hoor. Je mag niet met je brommer aan op de pont,’ waagde toch een vrouw van middelbare leeftijd te zeggen. De bijval werd niet gehoord door de meisjes op de stinkscooter. De Antilliaanse man knikt haar echter grimassend toe: toch een medestander.

Onze pont had de andere oever van het IJ bereikt. De klep klapte op de grond van de vaste wal. Het meisje gaf vol gas en spoot met haar vriendin achterop met haar scooter de kade op, richting het Centraal Station. De uitlaatgassen trokken langzaam op.