Ik sluit achteraan aan. Als een slang slingert de rij het station in. Zwijgende mensen. Ik twijfel nog… Ik twijfelde de hele week, maar toch sta ik hier.
‘Vanaf hier nog vijftien minuten…!’ schalt een schelle stem over de hoofden in de rij.

Elke rij is anders. De rij bij de AH is ongeduldig. De rijen in de Efteling zijn verwachtingsvol. Deze rij is plichtmatig… nee, niet plichtmatig, wel betrokken. Een rij vol betrokken mensen die gehoor hebben gegeven aan de persoonlijke uitnodiging om vandaag hier te verschijnen. En hier staan we dan, te wachten op onze beurt. Ik voel me verbonden: wij zijn verschillig.

Met mijn plastic vork prik ik de minuscule stukjes zalm uit mijn Al Salmone van Julia’s. Enkele mede wachtenden om me heen kijken verlekkerd naar mijn maal. Het speciale is er wel van af; we staan voor de zoveelste keer in korte tijd in deze rij. We hoeven niet, maar we hebben toch gehoor gegeven aan de oproep.

In de tegenliggende stroom van de slingerende rij staat een leuk meisje met bruin haar. Ik geef haar over mijn kartonnen bakje pasta een olijk knipoogje. Ze glimlacht terug. Zij weet het al, zij heeft vast nooit getwijfeld.

Voor me staat een lange man met een morsige lange regenjas, akte tas onder zijn arm. Net uit zijn werk. Hij staat veel te dicht op de studente voor hem; haast over haar heen gebogen. Sommige mensen voelen niet aan dat ze in de persoonlijke cirkel van een ander staan. Al lijkt het alsof de jonge vrouw er geen last van heeft.

‘Vanaf hier nog 15 minuten, kaart pakken en identificatie bij de hand houden!’ De publieksbegeleider van de gemeente Utrecht geeft de bevelen voor de zoveelste keer. Zonder morren pakken we onze bescheiden tevoorschijn, niemand is de verplichte identificatie vergeten. Mijn pasta is op. Het is routine, en toch twijfel ik nog…

Stembus district 183 Station Utrecht Centraal. Lekker makkelijk voor de forensen, ff gauw stemmen op het station. Laagdrempelige democratie, helemaal 2012. Het mag niet te veel moeite kosten, we moeten toch al zo vaak in deze rij staan.
‘U mag naar die tafel,’ wijst een kleine man in onberispelijk tweedelig antraciet.

Achter de tafel drie jonge vrouwen. Vrijwilligers. Mooi, dat er mensen zijn die niet alleen bereidwillig in de rij gaan staan, maar zelfs een dag lang een stembureau willen bemannen. Ik start het ritueel door mijn oproepkaart aan nummer één te geven, ze zit helemaal links.
‘Mag ik ook een identiteitsbewijs?’ vraagt ze.
Dat is wel nieuw voor mij dit jaar: ik overhandig trots mijn rijbewijs, nog geen half jaar geleden gehaald. Ze neemt mijn roze pasje aan en lees een nummer op.
Nummer twee in het midden zoekt routineus in een dikke klapper met duizenden nummers en namen.
‘Ja, is goed.’
‘Staat heel Utrecht er in?’ vraag ik onnozel.
Ze glimlacht: ‘Nee, alleen de mensen die niet mogen stemmen of machtigingen van anderen hebben ontvangen.’
Dat kan dus ook, dat je niet mag stemmen. Ik mag wel ik weet alleen nog niet op wie… Ik krijg van nummer drie een dichtgevouwen vel.

In het hokje sla ik mijn stembiljet open. Het wordt D66. Een gevoelsmatige, maar ook een strategische stem. Het wordt na de verkiezingen paars, dus om de broodnodige hervormingen te garanderen is een groot D66 nodig. Of moet ik juist strategisch op GroenLinks stemmen… om een links kabinet te garanderen?

Het hokje van Wassila Hachchi is rood. Geen weg terug. Altijd stemmen op de knappe vrouw die net op een onverkiesbare plaatst staat. Gebruik je democratische plicht om meer mooie vrouwen in de Tweede Kamer te krijgen.

Stembiljet dichtvouwen. De donkergrijze kliko nodigt niet erg uit om mijn weloverwogen stem in te deponeren. De zoveelste vrijwilliger glimlacht me aanmoedigend toe. Daar gaat tie… Wij hebben voldaan aan de democratische oproep, laat de volksvertegenwoordiging nu voldoen aan onze oproep en dat mandaat van vier jaar vol maken.