Ze keek steeds stiekem naar mij, zoals ik stiekem naar haar keek. Begin dertig, schatte ik. Haar gezicht had de esthetiek van een model; symmetrische lijnen, geen vreemde trekken en nergens oneffenheden die afleiden. Ze was dun. Haar benen waren zo dun als de houten poten van de stoel waar ze op zat. Ik kon geen begin zien van de bolling die haar kuiten toch onder haar spijkerbroekpijpen moesten veroorzaken. Hoe zou ze op zulke benen overeind blijven op de catwalk? Hoe moest ze het gewicht torsen van de bruine Louis Vuitton naast haar stoel? Haar kleine kopje espresso pakte ze met duim en wijsvinger. Met een afgemeten beweging, niet bijzonder gracieus, maar ontdaan van ruis, van alle onnodige handelingen.

Tegenover dit beeldhouwwerk zat een andere vrouw – ook begin dertig – en in een Maxi Cosi lag een meisje van ongeveer een jaar. De zus en het nichtje – dat leidde ik af uit hun gesprek. Deze zus was het tegenbeeld: beetje pafferig, plomp en aanwezig. Ze gesticuleerde alsof ze in doventaal sprak. Zus dronk een big size kop cappuccino. Naast haar stoel stonden zelfs twee tassen. Beide van Vuitton. De dames bezaten samen de complete collectie.

Het viel mijn niet zwaar om van achter mijn laptop beide deze familiereünie te observeren. Het is interessant dat dit soort vrouwen ook gewoon met een zus, nichtje en drie Vuittons in een koffie tent zitten. En vooruit, het was een knappe vrouw om naar te kijken.., èn haar casual T-shirt had een V-hals, dat bij elke afgemeten buiging naar haar kopje espresso per ongeluk een prachtig uitzicht gaf op haar decolleté…

Ze wist uiteraard van mijn steelse blikken. Zoals ze al haar hele leven blikken op zich gericht zal weten. Blikken van mannen die haar bestudeerden en dan ongemakkelijk glimlachten als zij hen een blik terug schonk.

Ze keek naar mij. Om te checken of ik haar nog bekeek. Af en toe. Met een gereserveerde glimlach. Precies berekend, herkenbaar als glimlach, maar beheerst en zonder emotie. Ik glimlachte dan terug en ging daarna zo soepel mogelijk door met schrijven, of beter: met de pose die haar de indruk moest geven dat ik schreef.

Na een uurtje was het familiebezoek afgelopen. Beide zussen verlieten de koffie tent en liepen naar een zwarte Renault Megane. Mijn bewonderd model droeg voor de gelegenheid heel gracieus een compositie van drie Louis Vuittons en haar zuslief droeg een Maxi Cosi met kind.

Bij het wegrijden zag ik dat één van de drie Vuittons nog op het dak van de auto stond. Gelukkig had deze schone niet één Vuitton en drie nichtjes.