Ik herkende ze niet, zo teder, alsof hij het al jaren deed. Die grote handen waren niet van mijn broer, maar van een tovenaar; hij bezwoer, door zacht te strelen over die kleine buik en hij sprak in onbegrijpelijke woorden.

‘Een aardappel!’ had ik vrolijk gezegd. Dat zei ik altijd in dit soort gevallen, dus dat werd van mij verwacht en ik wilde niemand teleurstellen – niet nu! ‘En dit is de mooiste!’ voegde ik er naar waarheid aan toe. Ik moest er van janken. Slecht moment gekozen natuurlijk en besmettelijk bovendien: De kleine buik begon ook te janken.

‘Ik weet al precies waar de “aan- en uitknop” zit,’ bezwoer de tovenaar met die grote handen, die eerst nog van mijn broer waren. ‘We hebben helemaal geen maat 50,’ zei hij ook nog, ‘wel maat 56 en zelfs 62, maar geen 50, alles is te groot.’ Ik keek over de rand van de wieg en zag daar kolenschoppen, platvoeten en flaporen. Te groot? Ik zag dat het goed was.

Het was er allemaal en nog geen 24 uur oud, gloednieuw, vers uit de verpakking en het werkte zoals bedoeld: Vijf vingers grepen klemvast om mijn wijsvinger. First contact! Een rituele kennismaking, intuïtief begrepen. Wat een wonderlijk zacht wezen en zo nieuw hier op deze oude harde wereld.

Ik stak mijn tong uit en hij trok zijn neus op. Ik gaf een knipoog en hij fronste een lach. We oefenden samen grimassen; voor de opa’s die om de wieg drongen met hun smartphones. ‘Nu is het wel genoeg,’ drong de tovenaar met zijn grote handen ons naar de deur. We gingen en lieten een moeder met wieg achter, dat is evident, maar nooit eerder zag ik een vader geboren.

Later – ik was al uren thuis – zag ik een foto van die gebeurtenis. Ik herkende die man die zijn tong uitstak naar een wieg eerst niet. Hij was: ‘De broer van de vader van de oomzegger,’ stond bij de foto geschreven. Ik moest een oerkreet slaken.