Schier oneindig, onbedwingbaar en onvermijdelijk stromen mensen van het Centraal Station door Hoog Catharijne de binnenstad in. Een zondag in Utrecht is voor de Utrechters een rustdag, maar voor de provincie altijd een koopdag. Als een tsunami komt de golf dagjesmensen op de stad af. Trein na trein. Golf na golf. Pulserend als de branding en periodiek als de getijden stromen de mensen door de straten van Utrecht.

Ik sta stil.

Een mens, een individu. Twee mensen een tweetal. Drie mensen al een kleine samenscholing – en soms door de politie verboden. Honderden mensen samen, een massa. Duizenden mensen die door steegjes lopen is een organisme; een school haringen in een krappe vijver.

De haringen spoelen langs me. Ik sta stil.

Een tenger jong meisje schiet langs me heen. Ze is kort. De stampende voeten en scharende benen zijn als een wuivend woud van zeewier voor haar. Lenig buigt ze haar slanke lijf om de deinende mensenlijven heen, ze ontwijkt hen handig door telkens snel links of rechts te passeren. Als een klein kikkervisje glipt ze soepel tegen de stroom in.

Ik voel een zachte duw. Er staat een man met krullend grijs haar links naast me.

‘Sorry…’ zegt de man verontschuldigend. Voor ik iets kan antwoorden is zijn blik alweer gericht op de toestromende mensen. Hij moet ook richting station. Het schiet niet op. Vriendelijk zoekt hij oogcontact met alle zwalkende tegenliggers om zwijgend tot overeenstemming te komen: links passeren of rechts? Zijn blik ontmoet glazige ogen van dode vissen die achter elkaar met de stroom meedrijven. Hij wordt overspoelt.

Rechts van mij passeert een lange man. Hij is een kop groter dan de klotsende oppervlakte van mensenhoofden op wiens kalende, geverfde of gestylde kruinen hij uitkijkt. De man kijkt echter streng voor zich uit, naar een doel ver voorbij de horizon. Met ferme passen loopt hij zelfverzekerd recht tegen de mensenstroom in. Als de Rode zee wijkt de massa uiteen en laat hem door.

Mijn trein vertrekt over vijf minuten. Ik moet in beweging komen. De keuze is: ‘kikkervisje’, ‘vriendelijk oogcontact’ of ‘blik op oneindig’.