Met één beweging trok ze haar trui uit, zoals alleen vrouwen dat kunnen: twee armen gekruist, onderkant van de trui pakken, de beweging omhoog en hups de trui was uit! En opeens stond er zomaar een meisje, in geel t-shirt: schuchter en ongemakkelijk.

We stonden op een klein plateau, tegen een klif geplakt, op ongeveer dertig meter boven de grond. Onder onze voeten dobberden de eilanden waarop de stad Stockholm in vroeger tijden gebouwd was. Tijden met houten schepen, zwaarden en Vikingen. Een archipel van letterlijk duizenden grote en kleine woeste en lege eilanden die tot ver in de Oostzee uitwaaieren. Verraderlijke rotsen voor die houten schepen met hun kwetsbare huid. Ideaal decor voor een romantische date.

Met twee handen trok het meisje haar blonde haren naar achter. Ze had het koud. Op haar blote armen groeiden al meteen het kippenvel, maar toch poseerde ze gewillig. Twee duimen in de lucht. Stockholm was het panoramisch en fotogenieke decor.
‘Schnell, bitte…’ zei ze.
Ze zei het niet tegen mij, ze sprak tegen een ander blond meisje, dat een kleine pocketcamera in haar handen hield.

Het had de hele dag al gesneeuwd. De paleizen in de stad waren nu gehuld in een jas van sneeuw. Het licht van de natriumlampen in de stadsverlichting verwarmde die witte jas tot een kitscherig sprookjesdecor in zacht oranje pasteltinten. Niet moeilijk om te geloven dat in deze stad kabouters, trollen, prinsessen en andere met uitsterven bedreigde wezens woonden. Sprookjes waarin de prins altijd de prinses krijgt. Een oneindige Valentijnsdag.

Tien stappen verderop stond een jongen met een dure digitale spiegelreflex op een driepoot statief. Waarschijnlijk weinig-licht-opnames met lange sluitertijd van het besneeuwde Stockholm. Zijn telelens keek uit over de stad, maar zijn ogen waren gericht op dit blonde meisje in haar gele t-shirt met kippenvel op haar armen. Hij had misschien zelf wel graag een foto van het meisje willen maken, maar durfde het niet te vragen. En een stiekeme foto was er niet bij met zijn obsceen grote telelens.

Vrijmoedig bekeek ik het fotogenieke tafereel. De foto van het kleumende meisje werd snel gemaakt, en alleen door haar vriendin. De jongen veinsde aandacht voor zijn dure digitale spiegelreflex en de stille stad beneden ons, die door de aanwezigheid van de twee meiden werkelijk van hoofdonderwerp tot decor was geworden.

Snel trok de blonde fee in haar dunne gele T-shirt haar trui en jas weer aan. De twee blonde hoofden smoezend dicht bij elkaar. Eén van hen keek heel even om. Ik stond er nog en dat leek ongemakkelijk voor haar. Het andere blonde hoofd zei iets en knikte.
‘Nice picture,’ zei ik om mijn aanwezigheid te legitimeren, en ik bedoelde het natuurlijk als compliment, maar zij dacht dat ik aan de zojuist gemaakte foto refereerde.
‘It’s for a Facebook page; a page dedicated to pictures of people in this shirt,’ legde het bibberende meisje me nu uit. Ik vond het prima, goed initiatief! Blonde meisjes in t-shirts doen het bij mij altijd goed.
‘We ‘ll have diner in a typical Swedish restaurant, wanna join us?’ vroeg het andere meisje.
Normaal ga ik nooit met vreemde meisjes mee, maar het was Valentijnsdag vandaag dus voor één keer zei ik: ‘Yes! Nice!’