Piep! Piep! Piep! Ik kijk op. Een moeder schuift boeken over het piepapparaat. Kleurige meisjesboeken verdwijnen in de canvas boodschappentas. Twee jonge dochters zwermen om deze spil in hun universum als bijen om hun koningin.

In de fleurige blauw en geel gestylde bibliotheek van een groeikern baden de rijen metalen boekenkasten, goed voorzien van literatuur en stripboeken, in het heldere Tl-licht. Op deze maandagmiddag is de leesoase bijna verlaten. Twee gewezen bibliothecaressen met bijpassende leesbrillen aan een koordje om hun nek zitten achter hun desk, ikzelf zit met bijpassende laptop aan een leestafel en het jonge gezin staat te piepen.

Deze koningin-moeder heeft een zwarte Italiaanse zonnebril als tiara in haar lange platinablonde haar gestoken. Een adellijk blauwe spijkerbroek aan en een grijs lang vest van dunne stof, verkrijgbaar bij hofleverancier H&M. Ik denk dat ze begin veertig is. Boomlang en slank naar leeftijd en bevalling.

Haar oudste dochter fladdert rusteloos van de uitleenmachine naar de beveiligingspoortjes en weer terug. Een gezond kind met heur asblonde haar in een dun staartje. Een doorsnee meisje van acht, dat binnenkort in haar groeispurt schiet.

‘Hey, boeffie, moet jij nog wat eten? Heb je geen honger? Want je hebt nog niets gegeten vanmiddag, toch?’, vraagt moeder haar oudste kind.
‘Haal ik toch een croissantje aan de overkant.’, oppert het meisje op een soeverein eigenwijze toon.
‘Dat is goed. Ga maar een croissantje halen.’ Het meisje sprint weg. De bibliotheek uit. Ik zie haar door het raam aan de overzijde van het winkelhof bij de bakker naar binnen gaan.
‘Maar, vergeet je mij niet?’, vraagt haar jongste dochtertje ongerust, terwijl ze aan een punt van de lange grijze mantel van haar koningin trekt. Haar dromerige snuitje heeft nog die kwaliteit om te vertederen, zoals alleen kinderen onder de vijf en puppy’s dat kunnen.

De hoogblonde moeder barst in lachen uit: ‘Jou? Heb ik jou ooit vergeten?’ Ze aait haar jongste even over haar hoofdje en glimlacht betrapt naar mij. Met lange passen loopt ze op modieuze zwarte rijlaarzen met hoge hakken achter haar oudste dochter aan naar de bakker. Het kleine meisje dribbelt in het voetspoor van haar moeder en murmelt wat.

Door het venster zie ik de oudste al met een croissantje de bakkerij verlaten. Op straat volgt een, voor mij onverstaanbaar, korte toespraak van hare majesteit tot haar twee kleine onderdanen, waarna de mini hofhouding het winkelcentrum in loopt. Haar kinderen volgen vanzelfsprekend.

Ik typ aantekeningen. Het aanslaan van de toetsen verstoort op een akelig lawaaiige wijze de stilte van de slaapstadbibliotheek.