SCHRIJVER

SCHRIJVER en VERHALEN VERTELLER

Verhalen zitten in een klein hoekje. Iedereen vertelt elkaar de hele dag verhalen. We kleuren de werkelijkheid dan graag een beetje in met grote en kleine leugens. Al jong was ik zo'n verhalen verteller, altijd de werkelijkheid iets mooier maken, verhalen schrijven, toneelstukjes spelen. Dat soort dingen. Mijn fantasie was zo sterk dat ik mijn verhalen soms bijna zelf ging geloven! Schrijven was, is en blijft mijn grote passie. Ik voel ook een grote urgentie om de verhalen van onze generatie te vertellen, juist nu de wereld zo dynamisch is en snel verandert. Het vertelmedium wordt door het verhaal ‘gekozen’; toneel, film, proza, poëzie of games, het kan allemaal. Lees hier meer over de biografie van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

LUISTEREN en OBSERVEREN

Goed luisteren en heel geduldig observeren, dat zijn misschien wel mijn grootste talenten. Het raffinement van onze sociale communicatie zit vaak in de kleine dingen: Dat ene woordje, de intonatie, een gebaartje of gezichtsuitdrukking. En voor de sfeer van een verhaal zijn de bijzonderheden van de omgeving zo belangrijk! Zegt het personage: ‘Ik hou van je,’ tussen twee happen hamburger door, of tussen twee slokken rode wijn – bijvoorbeeld. In mijn teksten gebruik ik die details om mijn verhalen zo beeldend mogelijk te vertellen. Het gekke is: Hoe specifieker ik word in mijn teksten, des te herkenbaarder het verhaal is voor een groot (lezers)publiek. Lees hier meer over de stijl van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

TIJDGEEST en WERELDBEELD

Er wordt vaak gezegd dat de wereld tegenwoordig zo oppervlakkig en vluchtig is. Maar dat hoeft niet, volgens mij. Ik neem graag de tijd, creëer rust en bekijk de wereld met een poëtische blik. Niet door een roze bril, hoor. Maar ik vind dat een kunstenaar of schrijver niet bang moet zijn om verbindingen aan te gaan, een standpunt moet innemen, geëngageerd naar de wereld kan kijken. En dan toch kritisch blijven over je eigen waarheid, dat is de kunst. Juist mijn talent om te luisteren en te observeren helpt me enorm om dit soort idealisme te verstoppen in hele menselijke verhalen. Lees hier meer over het manifest van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

KORTE VERHALEN IN DE SERIE: Bijzonder Alledaags

Lekker als tussendoortje! Columns, of 'cursiefjes', met anekdotes uit het dagelijks leven. Korte verhalen met een leeslengte van 1 tot 2 minuten. Lees hier meer korte verhalen van Jorrit Thijn
Lees hier het nieuwste verhaal:
Posted by: In: Bijzonder Alledaags 01 Oct 2015 Reactie: 0

gluten‘Als ik op die bank ga liggen zullen ze ook wel wat vinden…’ zei ze tegen hem.
Ze was een ronduit dunne vrouw met blond sluik haar. Ze had een lange grijze japon aan van stretchstof die nauw om haar lichaam sloot. Een hippe retro Ray Ban zonnebril op haar neus. Ze zaten samen te bladeren in de kaart.
‘Mag ik een bagel met tonijnsalade,’ bestelde hij.
‘Doe mij die ook maar,’ zei zij, en ze gooide de kaart op het tafeltje.
‘En… is de bagel glutenvrij?’ vroeg hij.
Hij was een bonkige jongen: iets gezet, met een robuust polshorloge om zijn arm. Zijn spijkerbroek zat voor verfvlekken.

 

‘Het zou best kunnen zijn…’ peinsde hij hardop, ‘je hebt al je hele leven last van moeheid…’
‘Ik was er al bang voor,’ verzuchte ze, ‘nou is er ineens ook iets met mij…’
‘Dat Marjolijn het heeft, wil niet zeggen dat jij het ook hebt,’ reageerde hij.
‘Maar dat kind heeft het toch al, door jouw DNA… Dikke kans dat jij het dan ook hebt en ik dan ook…’
Hij zweeg.

 

‘Voor Marjolijn is het wel fijn,’ mompelde hij, ‘…dat ze nu eindelijk iets gevonden hebben…’ verduidelijkte hij zijn opmerking.
‘Ik ga me niet laten testen!’ Grauwde ze terug.
‘Dat Marjolijn het heeft, wil niet…’
‘Je zal zien dat ik het ook heb… Godver…’ Ze vouwde haar beide armen defensief over haar buik.
De bestelde lunch werd op hun tafel gezet. Met zijn ruwe handen viel de jongen direct aan op de bagel. Het meisje pulkte wat aan de tonijnsalade.
‘Ze heeft een hele lijst meegekregen,’ zei hij met volle mond, ‘Allemaal dingen die ze niet meer mag eten.’
‘Dus nu zou je in ene keer glutenvrij moeten gaan eten..?!’ riep ze uit. ‘Zit je daar mooi de rest van je leven aan vast… Bedankt hè!’
‘Wat? Dat kan je niet maken!’ protesteerde hij.
Ze zweeg en staarde in de verte.

 

Hij zweeg nog harder, keek op zijn robuuste horloge en frunnikte wat op zijn telefoon.
‘Hey! …Ja… Hangt die ponton nog in de kraan…? …Ken je ff die sluizen open zetten, dan ken die alvast een beetje luchten… Yo! Bedankt, tot morgen…’ De jongen gooide zijn telefoon voor zich op tafel.

 

‘Marjolijn zit er ook haar hele leven aan vast, maar het is toch fijn dat ze nu…’ probeerde hij nogmaals tegen haar.
‘Het gaat nou ff niet om dat kind van je, het gaat nou om mij!’ viel ze snibbig uit.
Hij hield verder zijn mond.
Het was stil.
Het bleef stil.
De tijd verstreek.
Glutenvrij.