SCHRIJVER

SCHRIJVER en VERHALEN VERTELLER

Verhalen zitten in een klein hoekje. Iedereen vertelt elkaar de hele dag verhalen. We kleuren de werkelijkheid dan graag een beetje in met grote en kleine leugens. Al jong was ik zo'n verhalen verteller, altijd de werkelijkheid iets mooier maken, verhalen schrijven, toneelstukjes spelen. Dat soort dingen. Mijn fantasie was zo sterk dat ik mijn verhalen soms bijna zelf ging geloven! Schrijven was, is en blijft mijn grote passie. Ik voel ook een grote urgentie om de verhalen van onze generatie te vertellen, juist nu de wereld zo dynamisch is en snel verandert. Het vertelmedium wordt door het verhaal ‘gekozen’; toneel, film, proza, poëzie of games, het kan allemaal. Lees hier meer over de biografie van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

LUISTEREN en OBSERVEREN

Goed luisteren en heel geduldig observeren, dat zijn misschien wel mijn grootste talenten. Het raffinement van onze sociale communicatie zit vaak in de kleine dingen: Dat ene woordje, de intonatie, een gebaartje of gezichtsuitdrukking. En voor de sfeer van een verhaal zijn de bijzonderheden van de omgeving zo belangrijk! Zegt het personage: ‘Ik hou van je,’ tussen twee happen hamburger door, of tussen twee slokken rode wijn – bijvoorbeeld. In mijn teksten gebruik ik die details om mijn verhalen zo beeldend mogelijk te vertellen. Het gekke is: Hoe specifieker ik word in mijn teksten, des te herkenbaarder het verhaal is voor een groot (lezers)publiek. Lees hier meer over de stijl van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

TIJDGEEST en WERELDBEELD

Er wordt vaak gezegd dat de wereld tegenwoordig zo oppervlakkig en vluchtig is. Maar dat hoeft niet, volgens mij. Ik neem graag de tijd, creëer rust en bekijk de wereld met een poëtische blik. Niet door een roze bril, hoor. Maar ik vind dat een kunstenaar of schrijver niet bang moet zijn om verbindingen aan te gaan, een standpunt moet innemen, geëngageerd naar de wereld kan kijken. En dan toch kritisch blijven over je eigen waarheid, dat is de kunst. Juist mijn talent om te luisteren en te observeren helpt me enorm om dit soort idealisme te verstoppen in hele menselijke verhalen. Lees hier meer over het manifest van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

KORTE VERHALEN IN DE SERIE: Bijzonder Alledaags

Lekker als tussendoortje! Columns, of 'cursiefjes', met anekdotes uit het dagelijks leven. Korte verhalen met een leeslengte van 1 tot 2 minuten. Lees hier meer korte verhalen van Jorrit Thijn
Lees hier het nieuwste verhaal:
Posted by: In: Bijzonder Alledaags 30 Jul 2015 Reactie: 0

Bloemenmeisjes (deel 2)Ze gingen voor me zitten, op het trappetje van het balkon naar het bovendeel van de coupe van de intercity dubbeldekker: Twee neo hippies. Het was druk voor een zaterdagochtend. Alle plaatsen in de coupe waren bezet, het balkon stond zelfs vol. De trap was onze ‘last resort’. Ik was op weg naar de volkstuin van mijn broer. We gingen aardbeien planten. De trein kwam – begeleid met elektrisch gezoem – langzaam in beweging.

 

Vier treden voor mij zette de neo hippies hun gesprek van eerder voort. Over plastic tasjes bij de Hennes&Mauritz. Stom vonden ze dat. Al dat plastic. Ik legde mijn boek even apart, het nieuwe boek van Joris Luyendijk, over de bankencrisis. De twee meiden voor mij vonden de plastic tasjes een overbodige zelfs criminele luxe, het was immers zo gemakkelijk om zelf een tas mee te nemen.

 

Eén van de neo hippies had een bakje Griekse yoghurt. Terwijl ze fulmineerde over de verspilling en vervuiling door de plastic tasjes van H&M, opende ze routineus de verpakking van haar bakje yoghurt. De cruesli voor in de yoghurt zat nog in een apart bakje. Ze droeg een vormloos jurkje van grof katoen met een vaal gesleten spijkerjasje er over heen. Een iconische bloem in heur haar. Geen echte…

 

Een oudere vrouw met kort praktisch haar en bruingebrand van veel vrije tijd bekeek aandachtig het tafereel voor mij op de trap, vanaf de tegenoverliggende zijde.
‘Zit er wel een lepeltje bij?’ wilde ze weten. Ze had haar duimen gehaakt in de riemlussen van haar kniebroek. En ze had een sportieve zeiljas aan. Het zou mij niets verbazen als haar man precies dezelfde zeiljas had.
‘Ja hoor,’ zei de neo hippie zonnig en ze frutselde een wegwerplepeltje uit het cellofaan.
‘Oh, gelukkig!’ verzuchtte de oudere vrouw met kniebroek opgelucht, ‘Ik was al helemaal gefascineerd aan het kijken: Hoe gaat ze dat nou doen…!’
‘Aan alles is gedacht hoor,’ lachte de neo hippie met de nep bloem zonnig, ‘het is een meeneem pakket van de AH to Go.’
Dat verklaarde alles.

 

Haar vriendin schommelde met de trein mee van links naar rechts. Ze had rood en paars geverfde haren en om haar nek een regenboogkleurig haakwerkje geslagen. Op het ritme van de deining die de trein veroorzaakte mengde het schuim op haar koffie met de koffie zelf. Ze hielp nog een beetje door de plastic beker in haar hand zachtjes te schudden en te draaien. Koffie to Go, ook van de Albert Heijn.

 

De trein denderde voort richting Amsterdam. Naar de volkstuin van mijn broer. Aardbeien. Lekker. Ik pakte mijn boek van Joris Luyendijk weer op en las dat de wereld kapot gaat aan a-moraliteit en perverse prikkels.