SCHRIJVER

SCHRIJVER en VERHALEN VERTELLER

Verhalen zitten in een klein hoekje. Iedereen vertelt elkaar de hele dag verhalen. We kleuren de werkelijkheid dan graag een beetje in met grote en kleine leugens. Al jong was ik zo'n verhalen verteller, altijd de werkelijkheid iets mooier maken, verhalen schrijven, toneelstukjes spelen. Dat soort dingen. Mijn fantasie was zo sterk dat ik mijn verhalen soms bijna zelf ging geloven! Schrijven was, is en blijft mijn grote passie. Ik voel ook een grote urgentie om de verhalen van onze generatie te vertellen, juist nu de wereld zo dynamisch is en snel verandert. Het vertelmedium wordt door het verhaal ‘gekozen’; toneel, film, proza, poëzie of games, het kan allemaal. Lees hier meer over de biografie van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

LUISTEREN en OBSERVEREN

Goed luisteren en heel geduldig observeren, dat zijn misschien wel mijn grootste talenten. Het raffinement van onze sociale communicatie zit vaak in de kleine dingen: Dat ene woordje, de intonatie, een gebaartje of gezichtsuitdrukking. En voor de sfeer van een verhaal zijn de bijzonderheden van de omgeving zo belangrijk! Zegt het personage: ‘Ik hou van je,’ tussen twee happen hamburger door, of tussen twee slokken rode wijn – bijvoorbeeld. In mijn teksten gebruik ik die details om mijn verhalen zo beeldend mogelijk te vertellen. Het gekke is: Hoe specifieker ik word in mijn teksten, des te herkenbaarder het verhaal is voor een groot (lezers)publiek. Lees hier meer over de stijl van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

TIJDGEEST en WERELDBEELD

Er wordt vaak gezegd dat de wereld tegenwoordig zo oppervlakkig en vluchtig is. Maar dat hoeft niet, volgens mij. Ik neem graag de tijd, creëer rust en bekijk de wereld met een poëtische blik. Niet door een roze bril, hoor. Maar ik vind dat een kunstenaar of schrijver niet bang moet zijn om verbindingen aan te gaan, een standpunt moet innemen, geëngageerd naar de wereld kan kijken. En dan toch kritisch blijven over je eigen waarheid, dat is de kunst. Juist mijn talent om te luisteren en te observeren helpt me enorm om dit soort idealisme te verstoppen in hele menselijke verhalen. Lees hier meer over het manifest van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

KORTE VERHALEN IN DE SERIE: Bijzonder Alledaags

Lekker als tussendoortje! Columns, of 'cursiefjes', met anekdotes uit het dagelijks leven. Korte verhalen met een leeslengte van 1 tot 2 minuten. Lees hier meer korte verhalen van Jorrit Thijn
Lees hier het nieuwste verhaal:
Posted by: In: Bijzonder Alledaags 29 Oct 2015 Reactie: 0

Grote broer‘Hey! Ouwe reus!’ Ik spreid mijn armen en loop mijn neef tegemoet. Hij staat met zijn vader te wachten in de deuropening. Zijn kleine lijf tot zijn nek verstopt in een rood-wit gestreepte trappelzak, een knuffel in zijn hand en de middagslaap hangt nog een beetje tussen zijn warrige blonde lokken. Tweeëneenhalf jaar oud en al één turf hoog.
‘Ik heb een baby…’ zegt de ouwe reus meteen.
‘Echt waar?!’ speel ik verbazing, ‘Wat leuk! Waar heb je die verstopt? Hier?’ Ik kietel hem op zijn buik.
‘Nee…’ zegt hij verlegen, ‘Daar…’ Hij wijst naar de woonkamer.
‘Zullen we daar dan even gaan kijken?’
‘Ja…’

 

Voordat ik bij een wieg in de buurt kan komen word ik door mijn neef naar de speelhoek gelokt: ‘Jorrit, nieuwe vrachtauto zien?’
De rules of engagement die Jorrit vooraf met de vader van mijn neef heeft afgesproken waren helder: Alsjeblieft ook aandacht voor de reus van één turf hoog… Jorrit had dat zelf ook al verzonnen, een rekensom die niet heel ingewikkeld was… In de speelhoek staan zijn nieuwe aanwinsten. Een vrachtauto, een puzzel, een eigen babypop en nog zoveel ander nieuw speelgoed. De prentenboeken over peuters die een broertje of zusje krijgen liggen verlaten in een hoek.

 

Dan meer eerst de traditionele beschuit met muisjes. Roze muisjes. Een hoopje trappelzak ligt als vodden op de vloer. De trappelzak beweegt niet. Een kruin van blonde lokken verraadt nog net waar mijn neef zijn gezicht onder de bank heeft verstopt.
‘Kom je ook op de bank zitten? Dan krijg je ook nog een paar muisjes…’ probeert zijn vader begripvol.
De reus van één turf hoog hijst zich in zichtbaar gevecht met de zwaartekracht van de grond. Een mini fronsje tussen zijn wenkbrauwen. Het begin van een traan in zijn ooghoek. Een zweem van melancholie ligt over zijn gezicht. De wereld is anders en zal nooit meer hetzelfde zijn. Vanaf nu is zijn jonge leven gedeeld met een zusje.

 

Als zijn moeder in de andere kamer de baby gaat voeden, is de ouwe reus weer koning in zijn rijk alleen. In seconden heeft hij een baldadig spel bedacht waarbij we bij elkaar de neus tussen duim en wijsvinger inpikken en daarna opeten, terug kotsen en bij de ander op de verkeerde plek terug plakken. Het is hilarisch en wordt steeds wilder. Zijn vader en ik wisselen een blik: Moeder en baby beide gezond, vader blij met vijf weken vrij, grote broer maakt het naar omstandigheden redelijk…

 

Mijn nieuwe nichtje ligt tegen mijn borst. Haar handje klauwt om de rand van mijn button-down shirt, rossige borstharen kriebelen tegen haar roze wang. Onder mijn handen voel ik haar ademhaling zachtjes op en neer gaan. Eén voor één ontspannen mijn spieren. Mijn neef komt naast me staan. Zachtjes gaat zijn handje over het hoofdje van zijn zusje.
‘Ze slaapt…’ zeg ik fluisterend.
‘Ja…’ fluistert de reus van één turf terug.
Ik aai hem over zijn bol met blonde lokken. Zijn blik monstert het mensje in mijn handen dat zoveel kleiner en kwetsbaarder is dan de ouwe reus zelf.
‘Hoe heet je zusje?’ vraag ik aan hem. Hij kijkt me met zijn grote blauwe ogen aan.
‘Hoe heet de baby?’ probeer ik.
Er glijdt een glimlach over zijn gezicht: ‘Rose…’