SCHRIJVER

SCHRIJVER en VERHALEN VERTELLER

Verhalen zitten in een klein hoekje. Iedereen vertelt elkaar de hele dag verhalen. We kleuren de werkelijkheid dan graag een beetje in met grote en kleine leugens. Al jong was ik zo'n verhalen verteller, altijd de werkelijkheid iets mooier maken, verhalen schrijven, toneelstukjes spelen. Dat soort dingen. Mijn fantasie was zo sterk dat ik mijn verhalen soms bijna zelf ging geloven! Schrijven was, is en blijft mijn grote passie. Ik voel ook een grote urgentie om de verhalen van onze generatie te vertellen, juist nu de wereld zo dynamisch is en snel verandert. Het vertelmedium wordt door het verhaal ‘gekozen’; toneel, film, proza, poëzie of games, het kan allemaal. Lees hier meer over de biografie van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

LUISTEREN en OBSERVEREN

Goed luisteren en heel geduldig observeren, dat zijn misschien wel mijn grootste talenten. Het raffinement van onze sociale communicatie zit vaak in de kleine dingen: Dat ene woordje, de intonatie, een gebaartje of gezichtsuitdrukking. En voor de sfeer van een verhaal zijn de bijzonderheden van de omgeving zo belangrijk! Zegt het personage: ‘Ik hou van je,’ tussen twee happen hamburger door, of tussen twee slokken rode wijn – bijvoorbeeld. In mijn teksten gebruik ik die details om mijn verhalen zo beeldend mogelijk te vertellen. Het gekke is: Hoe specifieker ik word in mijn teksten, des te herkenbaarder het verhaal is voor een groot (lezers)publiek. Lees hier meer over de stijl van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

TIJDGEEST en WERELDBEELD

Er wordt vaak gezegd dat de wereld tegenwoordig zo oppervlakkig en vluchtig is. Maar dat hoeft niet, volgens mij. Ik neem graag de tijd, creëer rust en bekijk de wereld met een poëtische blik. Niet door een roze bril, hoor. Maar ik vind dat een kunstenaar of schrijver niet bang moet zijn om verbindingen aan te gaan, een standpunt moet innemen, geëngageerd naar de wereld kan kijken. En dan toch kritisch blijven over je eigen waarheid, dat is de kunst. Juist mijn talent om te luisteren en te observeren helpt me enorm om dit soort idealisme te verstoppen in hele menselijke verhalen. Lees hier meer over het manifest van Jorrit Thijn

Jorrit Thijn

KORTE VERHALEN IN DE SERIE: Bijzonder Alledaags

Lekker als tussendoortje! Columns, of 'cursiefjes', met anekdotes uit het dagelijks leven. Korte verhalen met een leeslengte van 1 tot 2 minuten. Lees hier meer korte verhalen van Jorrit Thijn
Lees hier het nieuwste verhaal:
Posted by: In: Bijzonder Alledaags 04 Jun 2015 Reactie: 0

AvondpolonaiseHet gejoel zwelt aan langs het Merwedekanaal. Ik zie ze nog niet, maar ze zijn in aantocht. Voor iemand zonder kinderen in de basisschoolleeftijd is het spektakel een natuurverschijnsel dat je overvalt; je realiseert je pas dat het nog bestaat als je er al middenin zit.

 

Ik zit op een bankje bij de Munt. Het is windstil, de zon zakt langzaam tussen de in onbruik geraakte sluisdeuren verderop. Het water van het kanaal kabbelt en klotst wat onbestemd, de woonboten dobberen loom met het water mee. Op het gras voor me knuffelen drie stelletjes op deze vroege junidag de dalende avondtemperatuur omhoog. De eerste zwermen met minimuggen dansen boven het riet.

 

Gekrijs, geschreeuw en af en toe de inzet van een oud Hollands wandelliedje klinkt van de overkant van het kanaal. Het water draagt de schelle kinderstemmen veel verder dan wenselijk is. Bij de brug over het kanaal verschijnt een jonge vrouw. Een klaar-over, zonder spiegelei, fluitje en kekke retro jas met zwart-wit gestreepte mouwomslagen. Ze heeft in plaats daarvan een fluorescerend geel oranje hesje aan. Links en rechts verschijnen steeds meer fluorescerende hesjes op strategische plaatsen.

 

Als een colonne mieren kruipt de stoet kinderen met hun ouders langs het kanaal aan de brug voorbij. De ouders, klittend in groepjes en verspreid over de lange stoet, hobbelen voort. De kinderen lopen de dubbele afstand; een stuk heen, even een stukje terug en dan weer vooruit. Bij elk groepje ouders klampen ze even aan, ontvangen een zoethoudertje en lopen dan snel door naar een ander groepje volwassenen.

 

De klaar-over in haar fluorescerend hesje heeft met slechts haar zelfbewust natuurlijk overwicht effectief het verkeer over de brug stilgelegd. Braaf wachten drie fietsers, met één been aan de grond en het andere op de trapper, zodra het kan zullen zij direct hun weg vervolgen.

 

De stoet trekt in vijf minuten voorbij. De kinderstemmen sterven langzaam weg, tot er een nieuwe stilte achterblijft. Stiller is het dan ervoor.

 

Eén van de drie fietsers roept een harde waarschuwing naar een tegenligger die over zijn schouder naar het staartje van de avondpolonaise kijkt. Geen klaar-over in de buurt om het op gang komende fietsverkeer in goede banen te leiden. Het loopt net goed af. Voor me zoenen de drie stelletjes op de goede afloop, of alsof er niets gebeurd is. Op mijn arm sla ik sla mijn eerste mug van het seizoen dood.