Het relatiedrama voltrok zich in een fractie van een seconde, maar de status quo herstelde in de volgende. Enter: sferische pianoklanken van Yann Tiersen uit de film Amélie:
De jonge man en vrouw stonden te wachten om over te steken. Er waren geen verkeerslichten, het was slechts de uitrit van een woonstraat op de hoofdweg. Toevallig kwamen er twee auto’s aan die op hun beurt moesten wachten voor kruisende fietsers. Het jonge stel wachtte geduldig tot de fietsers voorbij waren en de stationair draaiende auto’s de hoofdweg opdraaiden.
Hij was twee koppen groter dan zij. Zijn lijf had de slungelige kwaliteiten behouden die na een groeispurt in zijn pubertijd ontstaan moesten zijn. Een wijd T-shirt benadrukte niet heel flatterend zijn geraamte met mager vel. Twee handen in zijn broekzakken; hij keek hoe de fietsers op hun gemak over de hoofdweg passeerden.
Zij was dus twee koppen kleiner dan hij en ze had een peervormig postuur; smalle schouders met een kleine boezem en een struise derriere. Ze wist het beste uit haar figuur te accentueren; ze droeg een ruim zomerjurkje dat van haar een elegante Franse verschijning maakte. De fladderende jurk gaf haar ook iets kinderlijk schattigs.
De stationair draaiende auto’s schakelde naar één, trokken op en reden de woonstraat uit. Jongen en meisje verzette gelijktijdig hun rechterbeen om de straat over te steken. Op dat moment ging de film in slow motion. De pianotriolen van Yann Tiersen verstierven langzaam. Stilte. Het gebonk van een hart dat steeds sneller slaat.
Vanaf de overkant stak een andere jonge vrouw de straat over. Ze was lang en slank. Op twee eindeloos blote benen liep ze vastberaden op het stel af. Platina blonde haren dansten bij elke pas van haar op en neer. Ze liet haar lichaam graag zien; haar heupbroekje was kort en haar t-shirt strak. Haar boezem wiegde op de maat van de hartslag bij elke pas een klein beetje naar links en dan iets naar rechts. Op haar t-shirt stond het woord: ‘Obey.’ Ze had werkelijk grote borsten, maar in verhouding met haar dunne lichaam werden ze nog extra geprononceerd.
De lange jongen was gebiologeerd. Het woord ‘Obey’ creëerde een soort psychologisch droste effect: Zijn mannenogen werden sowieso naar haar schommelende borsten getrokken en door het woord ‘Obey’ werd hij zich bewust van de hypnotiserende kracht die van de zacht wiegende boezem uitging.
Het meisje in zomerjurk naast hem merkte zijn aandacht voor de Obeyborsten op. Ze pakte zijn arm en haakte in. De jongen reageerde, als in een reflex, niet bewust, scheurde zijn blik los en verrekte daarbij waarschijnlijk zijn nek. Zij spande net te veel spieren aan om nonchalant gearmd te lopen; haar arm kreeg de krampachtige klemmende kwaliteit die dwingend vertelde: je hoort bij mij.
De spieren ontspande pas toen de Obeyborsten gepasseerd waren. Het meisje bleef tot zeker het einde van de straat dicht tegen hem aan lopen. Aanzwellende piano uit Amélie.