Een ouderwetse straatlantaarn – zo een die ook echt op een lantaarn lijkt – strooide een warme gele cirkel licht op het stukje gras tussen voetpad en singel. Alsof een klein toneel werd uitgelicht, de voorstelling ging beginnen:

Een man. Hij stond versteend op het voetpad naast de singel, als in een stilleven, te wachten, met aan een touwtje zijn hond, het enige dat bewoog in dit verstilde beeld in warme sepiatinten. Hij was gekleed in een lange overjas – bestand tegen weer en wind –, corduroy broek en een geruite oude mannen hoedje.

Zo stil als de man stond, zo druk liep zijn hond door het gras te struinen. Een zwarte hond, met een witte bef en sokken. Staart omhoog, neus in het gras. De hondenriem gaf het beest de ruimte om halve cirkels te lopen met een doorsnede van vijf meter. Telkens liep het dier dezelfde strook af, alsof hij op zoek was naar iets.

De avond was net gevallen. De stad was op dit uur van de eenzamen die met enkel hun gedachten over de straten zwierven, op zoek naar iets, maar ook op weg naar nergens in het bijzonder. Het uur van de dag waarop de gelukkige bezitter van een hond met frisse tegenzin de warme huiselijkheid verlaat om het beest een laatste kans te geven zijn behoefte buiten de deur te doen.

De hond hurkte door zijn achterpoten, kromde zijn rug en begon te persen. Schokkende peristaltische rillingen trokken over zijn rug. Als een 3D printer schreef het beest een dampende bruine letter in het gras, die hij zelf niet kon lezen. De riem om zijn nek hing met een slappe parabool tot aan de hand van zijn baas.

Hij stond te kijken, de baas. Niet naar zijn kakkende hond. Nadrukkelijk niet naar zijn kakkende hond. Hij keek naar de ouderwetse straatlantaarn, lang genoeg om een studie naar oud Hollandsche lantaarnvormen te vermoeden, of een analyse van de lichtsterkte, of om zelfs bij dit zachte licht een oogbeschadiging op te lopen.

Inmiddels was de hond gaan schuren. In gehurkte houding trok hij zijn gat over het gras. Een zachte piepkreun alarmeerde zijn baas. De man overzag in een ogenblik de situatie van zijn hond en besloot het beest nog even langer te negeren. De voegen tussen de stoeptegels kregen zijn bovenmatige interesse.

Het zwart witte beest sprong op de stoep en begon over die voegen van de stoeptegels te schuren. Uit zijn achterste hing een stuk plastic. De man met geruite hoed keek om zich heen. Er was geen eenzame ziel te bekennen die dit stuk van de stad afzwierf. Voorzichtig zette hij de punt van zijn zwart lederen schoen op het uiteinde van het plastic. De hond schuurde hurkend zijn achterste leeg.

Enigszins gehaast liep de man weg uit de cirkel omfloerst licht van de Hollandsche straatlantaarn. In het anonieme duister van de stad gloeide zijn gêne zacht op, voor wie er oog voor had. Een dartel zwart dier met witte bef en sokken sprong vrolijk rondjes rond zijn baas.